Wet Homologatie Onderhands Akkoord en de gevolgen voor schuldeisers

Met de Wet Homologatie Onderhands Akkoord (WHOA) is de faillissementswet aangepast. Deze wet is sinds 1 januari 2021 van toepassing en stelt bedrijven die in financiële problemen zitten in staat om een akkoord te sluiten met een deel van de schuldeisers. De rechtbank kan dit akkoord vervolgens homologeren. De rechter kan dit niet alleen doen wanneer de schuldeisers en het noodlijdend bedrijf een akkoord vinden, maar ook wanneer ze er niet helemaal uitkomen. De rechter beslist dan dat de schuldeisers die niet instemmen het akkoord toch moeten respecteren.

Opgelegd akkoord moet voor iedereen beter zijn

Zo’n door de rechter opgelegd akkoord kan de rechten van de schuldeisers schaden en daarom zal de rechter het natuurlijk niet zomaar doen. Er moet dan ook aan een aantal voorwaarden zijn voldaan.

Het noodlijdend bedrijf moet in principe winstgevend zijn. Het kan wel een tegenslag hebben gehad door bijvoorbeeld een bedrijfsbrand, maar als het concept voorheen winstgevend was, is een redding eigenlijk voor iedereen interessanter. Daarnaast is het ook concreet vereist dat het akkoord voor de schuldeisers gunstiger is dan een faillissement.

Verder moet het plan haalbaar zijn en moeten de schuldeisers eerlijk en gelijk worden behandeld. Het is niet de bedoeling dat alle kwijtscheldingen in de schoenen van enkele schuldeisers worden geschoven. Natuurlijk zouden zij dan niet akkoord gaan. Hierop is er wel een uitzondering voorzien: de arbeidsvoorwaarden voor het personeel moeten gelijk blijven. Ten slotte moet minstens 1 van de schuldeisers met het plan instemmen opdat de rechter het kan homologeren. Anders zou er namelijk geen te homologeren akkoord zijn.

Behoudens enkele wettelijke bepalingen is de inhoud van het onderhands akkoord vrij te bepalen. In de praktijk zal er wel ernstig moeten worden overlegd met schuldeisers en zal het plan voldoende concreet en realistisch moeten zijn. Er zullen bijvoorbeeld afspraken worden gemaakt over latere terugbetalingen, een kwijtschelding van een deel van de schulden of zelfs over een omzetting van schulden in aandelen. Logischerwijs moeten ook de aandeelhouders nauwgezet bij het proces betrokken zijn.

Dwingende afspraken voor schuldeisers die niet akkoord zijn

Het volstaat met andere woorden dat een deel of zelfs maar 1 van de schuldeisers instemt met het onderhands akkoord en dat de rechter het vervolgens homologeert. Ook andere schuldeisers moeten dit akkoord dan uitvoeren en respecteren.

Het is bijvoorbeeld mogelijk dat een verhuurder verplicht wordt om te accepteren dat bepaalde afspraken uit de huurovereenkomst worden gewijzigd, achterstallige huurgelden deels worden kwijtgescholden of dat de exploitatieverplichting overboord wordt gegooid. Ook kan de noodlijdende huurder in het plan opnemen dat de huur wordt opgezegd. Het is natuurlijk wel zo dat dergelijke “afspraken” voldoende redelijk moeten zijn en voor de verhuurder interessanter moeten zijn dan een faillissement. Er zal bijvoorbeeld een opzegtermijn moeten worden opgenomen en een plan om de niet-kwijtgescholden huurgelden alsnog te betalen. Hoe dan ook kan de verhuurder zich verder niet tegen het onderhands akkoord verzetten nadat de rechter het homologeert. Zo gaat het ook bij andere schuldeisers die niet akkoord zijn.

Juridische ondersteuning bij de Wet Homologatie Onderhands Akkoord (WHOA)

Het opstellen van een onderhands akkoord is al met al heel complex en heeft zowel juridische als fiscale gevolgen. Daarom is het belangrijk om je hierbij voldoende te laten begeleiden door een juridisch adviseur. Wij van MKBrecht.nl helpen je verder. Plan een intakegesprek in en laat je juridisch bijstaan.